آیا وقتى مى‌خواهیم اعمالى را مشخص کنیم که با هدف کمک رساندن به دیگران انجام مى‌گیرد، باید از رفتارهاى نوع‌دوستانه صحبت کنیم یا از رفتارهاى موافق اجتماعی؟ رفتارهاى نوع‌دوستانه اعمالى است که به‌طور اختیارى به هدف، کمک رسانى و بدون انتظار پاداش انجام مى‌گیرد. آیا واقعاً مى‌توان کمک کرد و هیچ پاداشى به‌دست نیاورد؟ کم نیستند پژوهشگران و نظریه‌پردازانى که معتقدند، تائید وجود رفتارهاى کاملاً مجانى غیرممکن است، زیرا کمک کردن به دیگران همیشه پاداش دارد. پاداش ممکن است مادى باشد، مثل پول، یا ناملموس باشد، مثل افزایش عزت‌نفس بر اثر تمجید دیگران یا بر اثر آگاهى از عمل‌کرد خوب خود. وقتى شخصى به دیگران کمک مى‌کند، بسیار دشوار است که عدم انتظار پاداش از جانب او را بررسى کرد. مثلاً، رسانه‌هاى گروهی، کسانى را که در نقاط دور افتادهٔ کشور مدرسه مى‌سازند و آنها را در اختیار وزارت آموزش و پرورش قرار مىدهند، به‌عنوان افراد خیّر، نوع‌دوست یا نیکوکار معرفى مى‌کنند. کسانى هم که در روزهاى خاص سال به مردم غذا مىدهند یا شب عید براى کودکان خانواده‌هاى فقیر لباس تهیه مى‌کنند، جزء اشخاص نوع‌دوست یا نیکوکار به حساب مى‌آیند. اما، چگونه ثابت مى‌شود که آنها، در مقابل این نوع کارها، انتظار پاداش ندارند. آیا انتظار ندارند که عاقبت‌به‌خیر شوند یا مردم از آنها به نیکى یاد کنند؟
روانشناسان اجتماعى معتقدند که نوع‌دوستى را با اخلاقیّات مى‌توان تبیین کرد نه با علم. به همین دلیل، در این مبحث مفهوم گسترده‌ترى را تحت عنوان رفتارهاى موافق اجتماعى به کار مى‌بریم و تمام اعمال انجام شده با هدف کمک‌رسانى به دیگران را، بدون توجه به انگیزش‌ها و پاداش‌هاى مورد انتظار در درون آن بررسى مى‌کنیم.